καλοκαίρι

Κάπου απ’ τα νότια κι ίσως απ’ τα παλιά

γλύφει ο μπάτης το φτερό μιας αλκυόνας

κι όπως το κύμα το γιαλό, το μέτωπό μας

μπλέκοντας λίγο καλοκαίρι στα μαλλιά

Να μας θυμίσει ότι στέκουμε γυμνοί

σε παραλία άδεια και σ’ αυγής το κρύο

και σαν ο ήλιος ξεδιπλώνεται στα δύο

μέν’ η γραμμούλα των βημάτων μας μονή

Ήσυχα σβήνουν η βραδιά και το κρασί

κι ο ήλιος δείχνει με το δάχτυλο τη γύμνια

μελαχρινή μου στα χειρότερα μπουρίνια

θα ‘ναι ζεστά αν είσαι ρούχο μου εσύ

Άραγε το ‘φερε στ’ αλήθεια η νοτιά

μαζί με κρίνων μυρωδιές το καλοκαίρι

ή μιας κοπέλας που μου άπλωσε το χέρι

η θαλασσιά της και η ντροπαλή ματιά;

-ψ.ψ.