Μια ιστορία που ξεγέλασε τη λήθη
είπαν δυο μάτια σε δυο άλλα σιωπηλά
σαν πλησιάζανε μια νύχτα ντροπαλά
κι άσβηστο έμεινε αυτό το παραμύθι:
Κάποιον καιρό παλιό στου έρωτα τα χνάρια
στέκαν παράλυτοι δυο βράχοι μοναχοί
και δεν ακούει τη θλιμμένη τους ευχή
θαλάσσης κύμα που τους βρέχει τα ποδάρια
Άλμπατρος διάβαιναν, σκαριά και περιστέρια
μέσα στα χνώτα τους και σκίζαν την πνοή,
το μόνο χάδι που ‘χουν στείλει μια ζωή
τα μόνα που ‘μπλεξαν, με καρδιοχτύπι, χέρια
Και μια βραδιά που μόνο το χλωμό φεγγάρι
τούς χώριζε με μια, από ψηλά, βουτιά
σεισμός κρυφός δύο απόδημα πουλιά
που πλάγιαζαν ξυπνά κι έναν τρελό βαρκάρη
Και είπαν πως δεν είδαν κύμα να διπλώνει
και γη να έχει νιώσει θεϊκή δουλειά
μόνο δυο βράχους π’ αψηφούνε το ντουνιά
και ό,τι μπαίνει ανάμεσά τους κάνουν σκόνη
Στα βλέφαρα μπλαβές και αχανείς κοιλάδες
κι απομακρύνθηκαν τα στόματα ξανά
το παραμύθι τελειώνει σιγανά
κι απόηχος μένει από δυο πέτρες συμπληγάδες.
-ψ.ψ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου