σκοτούρες

Και μ’ ­ένα χασμουρητό

ο ήλιος ανακάθισε νωχελικά στο βουνίσιο κρεβάτι του

στάζοντας πιτσιλιές στ’ αδειανό μου δωμάτιο.

Ο Μορφέας,

με τ’ αγέρινο άγγιγμα,

ξύνει τ’ αρχίδια του.

Καφέ σταγόνες αγουροξυπνημένου πρωτοβροχιού

-μέτριου με γάλα-

σκάνε στα παραθυρόφυλλα.

Το λευκό μου ταβάνι

η πιο καλή συντροφιά μου.

Κάποια τσιγγάνα μου ‘χε πει

πως τα κουρασμένα μου βλέφαρα

έχουν εσωτερική επένδυση

από καθρέφτες.

-Ψηλέας Ψογκ