Άννα -ρε γαμώτο- μην κλαις

Μην κλαις Άννα, σταμάτα.
Μη φοβάσαι, Άννα.
Έχεις τόσο όμορφο όνομα.
Σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις
Άννα

Δεν ξέρω τι φοβάσαι.
Να, τόσο καιρό, πως τα καταφέρναμε;
Κάθε που ο φόβος ερχόταν
εμείς τον φτύναμε στα μούτρα και περνάγαμε από πάνω του, μαζί
Τωρα γιατί κλαις, Άννα;
Δε φοβήθηκες, το ξέρω
ούτε το θάνατο
ούτε τη φυλακή
Τώρα πως;
Σε τρομάζουν οι άνθρωποι;
Ότι δεν αξίζει να πολεμήσεις για 'κείνους;
Ότι δεν εκτιμάνε τίποτα;
Ότι είναι όλοι υποκριτές;
Ότι είναι όλα ψεύτικα;

Μην κλαις, Άννα.
Θα πάμε κάπου, μαζί.
Κάπου που θα φαίνονται όλα τα αστέρια που υπάρχουν.
Τα αστέρια, το ξέρεις, δε λένε ποτέ ψέματα.
Μη φοβάσαι.
Έλα να σε αγκαλιάσω
Άννα

-Canis Lupus