το χιονι

Χιονίζει! Άμα χιονίζει στην Αθήνα, είναι θαύμα. Μπορούν τα πάντα να συμβούν. Να, όταν η Γουέντυ και τ'αδέρφια της πέταξαν απ'το παράθυρό τους στην Ονειροχώρα με τον Πήτερ Παν, τότε χιόνιζε. Αλλά όχι μόνο στα παραμύθια, όχι μόνο στα «ψέματα».

Να, ξυπνάς αργά, σε δύο ώρες γράφεις, δεν έχεις διαβάσει, δεν θα προλάβεις, θα κοπείς, θα αποτύχεις... Χιονίζει όμως μαγεία. Πέφτει το χιόνι σιωπηλά, σου υπόσχεται γελαστές υποσχέσεις. Όταν χιονίζει τα σύννεφα είναι άσπρα, όχι γκρι. Δεν σου φτάνει ο αέρας, δεν σε χωράει ο τόπος.

Στο δρόμο ούτε μια ομπρέλλα. Όλοι περπατούν αργά, όλοι κοιτάνε ψηλά. Στην πλατεία Ομόνοιας οι άνθρωποι είναι συνήθως βιαστικοί, κουρασμένοι απ'το πρωί- και κοιτάνε πάντα κάτω. Χιονίζει όμως. Στο λεωφορείο τα μάτια λάμπουν σαν να γίνεται κάπου κρυφά μια σκανταλιά. Όλοι κοιτάνε απ'τα παράθυρα, χαμογελάνε, σφυρίζουν, μουρμουρίζουν, κοιτιούνται ντροπαλά. Οι πιο άτακτοι μπαίνοντας μπορεί να πουν και Καλημέρα. Πέραμα- Ομόνοια μέσω Γρηγορίου Λαμπράκη. Η πιο μίζερη διαδρομή του κόσμου, σκέτη εκδρομή. Έχει κίνηση- δε σε νοιάζει. Σταματά το λεωφορείο μπροστά σ'ένα tattoo shop. Δίπλα έχει ένα nail studio. Χιονίζει και όλοι έχουν βγει να δουν- θαύμα. Οι χεβιμεταλάδες αγριωποί του tattoo κάνουν πιο πολλές χαρές κι απ'τα κορίτσια του nail studio, τσιρίζουν, βγάζουν και selfies.

Χιονίζει και μπερδεύεσαι, Φλεβάρης έχουν ανθίσει οι αμυγδαλιές, το χιόνι θα τις κάψει. Μπερδεύονται στα μάτια σου πέταλα και νιφάδες, τα χάνεις. Μα, αυτό είναι το νόημα. Για να καούν ανθίζουν.

Κι όποιος κρατάει ομπρέλλα στο χιόνι είναι κακός άνθρωπος.

-Στέλλα