μήπως;

Ίσως να μην είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για τον Νίκο Ρωμανό. Ενδιαφέρομαι εξαιρετικά για τις εξελίξεις και διαβάζω καθημερινά άρθρα και απόψεις (δεν μπορώ να κάνω και πολλά περισσότερα για την ώρα, όντας εκτός Ελλάδας), αποφεύγω ωστόσο να αναρτήσω τις δικές μου, καθότι θεωρώ ότι για να κάνεις κάτι τέτοιο οφείλεις να έχεις τέλεια ενημέρωση και μια βαθύτατη κατανόηση του (εκάστοτε) θέματος, που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εγώ δεν θα είχα την αυτοπεποίθηση να πω ότι διαθέτω.

Ώσπου έτυχε να διαβάσω μια μεγάλη σειρά σχολίων, κάτω από σχετικό βίντεο, στη (σοκαριστικά) συντριπτική τους πλειοψηφία κατά του Ρωμανού. Και αν δεν μου έκανε εντύπωση τόσο η αφέλεια έως και ηλιθιότητα ορισμένων απόψεων, οι απλοϊκές αντιλήψεις πάνω σε συγκεκριμένες έννοιες και η ακατάσχετη, βαρβαρική επιθετικότητά τους (η ευκολία των εξ’ αποστάσεως ιντερνετικών προσβολών δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο και αποτελεί μια άλλη μεγάλη ιστορία), αυτό που βρήκα αληθινά προσβλητικό είναι το εξής. Εγώ δεν αισθάνομαι επαρκώς ενημερωμένος ώστε να δημοσιεύσω τις απόψεις μου (παρόλο που προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο το δυνατόν περισσότερο) και τώρα διαπιστώνω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που εκσφενδονίζουν βρισιές και μένος προς το πρόσωπο αυτού του κακομαθημένου πλουσιόπαιδου/εγκληματία/τρομοκράτη, είναι ασύγκριτα πιο ανενημέρωτη από μένα. Αγνοούν τα αιτήματα του Ρωμανού, δεν γνωρίζουν όλα τα γεγονότα, ενώ για άλλα μάλλον εθελοτυφλούν, δεν έχουν διαβάσει τι έχει γράψει ο ίδιος κι όμως έχουν πάντα άποψη πάνω σε όλα αυτά. Χωρίς συνείδηση της έλλειψης γνώσεων και κατανόησης των πραγμάτων, γραπώνονται από τις «τρομακτικές» λέξεις «ληστεία», «φυλακή», «αναρχία», για να εξαπολύσουν κάθε αυθαίρετο οργισμένο συμπέρασμά τους και να υποστηρίξουν με πάθος την «άποψή» τους. (Ή την άποψή «τους»). Όχι, αυτό δεν είναι ούτε ελευθερία λόγου ούτε θάρρος της γνώμης, αυτό είναι θράσος. Ξεδιάντροπο, ανώριμο, προσβλητικό θράσος.

Ίσως κι εγώ δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για τον Νίκο Ρωμανό. Σίγουρα δεν είμαι αυτός που θα κρίνει αν είναι «ήρωας» ή «εγκληματίας» ή οτιδήποτε. Ωστόσο δεν βλέπω να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ρωμανός αγωνίζεται. Αγωνίζεται, στ΄αλήθεια, για τα δικαιώματά του, με τη ζωή του. (Στην πραγματικότητα, ο «αγώνας» είναι πολύ πιο τρομακτική λέξη από την «ληστεία», τη «φυλακή» και την «αναρχία», τόσο που όλοι όσοι αφήνουν τα παραπάνω σχόλια φοβούνται να την αγγίξουν και την προσπερνούν.)

Αν εγώ προσωπικά δεν αισθάνομαι απόλυτα σίγουρος για τις γνώσεις μου, είμαι βέβαιος τουλάχιστον για το πώς νιώθω. Γιατί δεν θυμάμαι καν από πότε έχω να αισθανθώ την ίδια επιθυμία με τώρα να προσφέρω τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μου. Γιατί ο Ρωμανός κάνει τον αγώνα που κανείς δεν έχει το κουράγιο να κάνει κι αυτό δεν μου προκαλεί φθόνο και κακία, όπως σε άλλους, αλλά συγκίνηση. Αληθινή συγκίνηση. Ο Ρωμανός λέει ότι θα αγωνιστεί μέχρι θανάτου και το λέει πιο ειλικρινά απ’ όσο το έχει πει οποιοσδήποτε εδώ και ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια. Διαβάζω την επιστολή του και δακρύζω. Η δύναμή του, η αποφσιστικότητά του, με κατακλύζει. Δακρύζω. Διαβάζω τα συναισθήματα που έχει ξυπνήσει αυτός ο άνθρωπος σε τόσους άλλους ανθρώπους και δακρύζω ξανά. Σκέφτομαι τι περνάει ο Ρωμανός και τον κίνδυνο που -με τη θέλησή του- διατρέχει κι ανατριχιάζω.

Σκέφτομαι πως σαν σήμερα, πριν από έξι χρόνια, σκοτώθηκε ένα 15χρονο αγόρι από τη σφαίρα ενός αστυνομικού. Ο θάνατός του, η συμβολική του διάσταση και η οργή που ξύπνησε στον κόσμο οδήγησε ίσως στην πιο έντονη έκφραση διαμαρτυρίας που είχε μέχρι τότε πραγματοποιηθεί. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια ενός φίλου του, που έτυχε να είναι ο Νίκος Ρωμανός, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα κατέληξε «εγκληματίας» -πώς, αλήθεια, μπορείς να τον κατηγορήσεις; Και σήμερα, στην επέτειο της δολοφονίας του φίλου του, βρίσκεται κι ο ίδιος στο κατώφλι του θανάτου και του χτυπάει την πόρτα. Και η αντίστοιχη συμβολική του διάσταση αποτελεί και πάλι το μεγαλύτερο ερέθισμα οργής και κινητοποίησης που έχουμε δεχτεί εδώ και πολύ καιρό, κλείνοντας (ή ξανανοίγοντας;) έναν κύκλο αίματος που άνοιξε πριν από έξι χρόνια, με δολοφόνο πάντα το κράτος. Αυτό δεν είναι απλώς μια σοκαριστική ιστορία, είναι σενάριο ταινίας. Και, ναι, είναι κι η πραγματικότητα.

Η ιστορία του Νίκου Ρωμανού με έχει συγκλονίσει, με έχει κάνει να ανατριχιάσω, να στεναχωρηθώ, να δακρύσω, να οργιστώ και να προβληματιστώ βαθιά. Με έχει αγγίξει εκπληκτικά ο Νίκος Ρωμανός. Το ίδιο και πολλούς άλλους ανθρώπους. Και, επιστρέφοντας σε όλα αυτά τα επιδερμικά, κακεντρεχή σχόλια, αναρωτιέμαι: Πέρα από το ότι δειλιάζουμε να κοιτάξουμε παραέξω από τον εαυτό μας, πέρα από το ότι σκύβουμε δουλοπρεπώς το κεφάλι, πέρα από το ότι αναζητούμε αφορμές για να ξεσπάσουμε σε όποιον είναι ευκολότερο, μήπως τελικά γινόμαστε όλο και πιο αναίσθητοι;

Μήπως τελικά δεν νιώθουμε;

 -Ψηλέας Ψογκ

Υ.Γ.: Συνεχίζοντας το σκεπτικό, απαντώ στον εαυτό μου ότι ναι, νιώθουμε. Θυμό. Αυτόν που προκύπτει από το γεγονός ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας (για χίλιους δυο διαφορετιικούς λόγους) και ψάχνουμε μανιωδώς αφορμή να τον εκφράσουμε. Αλλά, και πάλι, αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.