ο «παππούς»

Το να είσαι 40-50 χρονών και να είσαι πρωτοετής φοιτητής μαθηματικών, δεν πρέπει να είναι και πολύ συνηθισμένο. Υπάρχει πάντως ένας «συμφοιτητής» μου, ο οποίος έχει πάνω-κάτω την ηλικία των γονιών μου, έχει γκρίζα μαλιά και (σχετικά μεγάλη) καράφλα, αλλά αποφάσισε να ξεκινήσει φέτος να σπουδάζει μαθηματικά!

Ιδέα δεν έχω αν έχει ήδη κάποιο άλλο πτυχίο, ούτε και ξέρω το λόγο που αποφάσισε να «δαπανήσει» τουλάχιστον 4 χρόνια από τη ζωή του για να σπουδάσει, αυτό που ξέρω όμως είναι πως, φίλε, ο τύπος «έχει αρχίδια».

Έρχεται κάθε μέρα στη σχολή, παρακολουθεί όλα τα μαθήματα, κάθεται πάντα στην άκρη της τάξης, μόνος του, στα κενά μας έχω παρατηρήσει πως πηγαίνει στη βιβλιοθήκη και λογικά διαβάζει και, επίσης, δύο φορές που έχω πάει Αθήνα τον έχω πετύχει και τις δύο στο πλοίο, πράγμα που σημαίνει πως προφανώς μένει και κάπου μακριά από το Πανεπιστήμιο.

Όλα αυτά τα λέω, γιατί θέλω να του δώσω ειλικρινά respect που κάνει αυτό που κάνει, γιατί είναι πραγματικά απίστευτα δύσκολο να είσαι κάθε μέρα μέσα σε ένα αμφιθέατρο με άτομα τα οποία έχουν την ηλικία των παιδιών σου, να σε ντρέπονται όλοι και να τους ντρέπεσαι όλους, και (σχεδόν) να μη μιλάς με κανέναν, ποτέ. Φαντάζομαι κιόλας πως η οικογένεια, οι φίλοι του και οι όποιοι κοντινοί του άνθρωποι, θα μένουν σε άλλη πόλη από αυτόν (γι’ αυτό και τα ταξίδια με το πλοίο), οπότε η πλειονότητα των συζητήσεών του καθημερινά, θα γίνεται από το τηλέφωνο.

Και, πιστέψτε με, είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να είσαι σε κάποια «ξένη» πόλη, χωρίς κανέναν δικό σου άνθρωπο, χωρίς καν να γνωρίζεις καινούρια άτομα. Να είσαι, κατ’ ουσίαν, σε μία πόλη στην οποία δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις και πολύ δύσκολα θα βρεις κιόλας. Ε, τότε πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να στηρίξεις τις επιλογές σου και να κάνεις αυτό που είχες σχεδιάσει. Πρέπει επίσης να τα έχεις πολυ καλά με τον εαυτό σου, διότι αλλιώς είναι αδύνατο να μείνεις τόσες πολλές ώρες μόνος.

Έχω μιλήσει μαζί του 1-2 φορές που τύχαινε να καθόμαστε κοντά και είναι φανερό πως εκείνος έψαχνε «αφορμές» για να μιλήσει με καποιον, σε καμία περίπτωση όμως «ζητιανέυοντας» τη συνομιλία. Βέβαια, ήταν πολύ περίεργο γιατί αυτός ντρεπόταν εμένα περισσότερο απ’ ότι εγώ εκείνον και αυτό έκανε και ‘μένα να τον ντρέπομαι πιο πολύ, αλλά την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε θα προσπαθήσω να είμαι πιο καλός!

Μέχρι τότε, θέλω να του ξαναδώσω respect, γιατί είναι από εκείνους που εναρκώνουν καθημερινά την τέχνη, από εκείνους που ζουν μία ταινία, μία ζωγραφιά, ένα ποίημα, από εκείνους που μπορείς να πεις με σιγουριά πως «Αξίζει που γεννήθηκαν!».

Υ.Γ.1: Υπάρχει ένας συμφοιτητής μου, ο οποίος είναι ο ορισμός του γλοιώδη τύπου που φοβάσαι να κάνεις χειραψία μαζί του μην κολλήσεις και συ. Αυτός λοιπόν, αποκαλεί τον πρωταγωνιστή του κειμένου μου «γέρο» και λέει κοροιδευτικά αστειάκια στους ««φίλους»» του σχετικά με αυτόν, αστειάκια που βρήκε σε οδηγούς «Πως να γίνω αστείος και συμπαθητικός;» που είμαι σίγουρος πως διαβάζει, αλλά επειδή είναι και χαζός δεν πρόσεξε πως ανήκαν στην κατηγορία «Τι να ΜΗΝ πείτε» και αυτός τα λέει όλη την ώρα...

Υ.Γ.2: Αν με διαβάζει, θέλω να ζητήσω συγνώμη από μία γάτα που μου έκανε παρέα σε ένα διπλανό παγκάκι χθες βράδυ, και όταν πήγα να τη χαιδέψω την τρόμαξα και έφυγε... Σόρρυ μαν.

-Canis Lupus